2 Minutes

Nung nasa late 20s ako, habang nasa isang inuman, may tropa akong nagtanong ng isang makabagbag damdamin na tanong. “Men, ano yung pinakavaluable na maari mong ibigay sa isang tao?”. Sober ako nun, mag iisang taon nakong nag decide na mag quit sa alcohol nung panahon na to. Nag-isip ako saglit, humithit sa nakasinding yosi at sumagot. “Time, pre.” Simple pero may lalim. Straightforward. Hindi kumplikado. Oras ang pinakamahalagang bagay na pwedeng ialay ng isang tao.

Tulad ng karamihan sa natatamasa natin, masama ang magkaroon ng sobra nito, masama rin ang maging kulang ito. Intangible pero quantifiable. Maraming nagpapahalaga, pero madalas napapabayaan. Pero ‘di tulad ng ibang pinahahalagahan natin, hindi ito nabibili, hindi na maaring makuha o madama ulit, at lalong lalo na hindi na ito maibabalik. Di tulad ng pag-ibig na madalas paulit-ulit tayong kinukulit, ang oras pag nawala ay kelan man di ka na kukulitin pa. Di ito tulad ng pera, hindi ito napagtratrabahuan para maparami. Para sakin, ang pagbibigay ng oras at panahon para sa mga tao sa paligid natin ang pinakamalaking proof ng pag-ibig. Oras para sa sarili constitutes to self-love, Finding time for others is a form of selflessness. Pero madalas, di natin ito napapansin o di kayay di natin to pinahahalagahan. Madalas natin itong sinasayang sa maling tao, o sinasayang ang inaalalay na oras ng mga nagpapahalaga satin. Nakakalungkot. Nakakadismaya. Sayang.

Pinahahalagahan mo ba ang oras mo? Ang oras na binibigay ng iba para sayo? Pinahahalagahan ba ng iba ang oras na nilalaan mo para sa kanila? Ikaw? San mo sinasayang ang 2 minutes mo?

“FLIPTOP GAME?!?”

Salungat

Anino ng kahapon

Ang ilaw ng kasalukuyang

Nakayakap sa panahon

Kung saan mayroon lamang ay kawalan

Ikaw ang ako

Na pinaglumaan ng kaluluwa ko

Ako ang ikaw

Na sa hinaharap ay nais mong matanaw

Walang dito ang direksiyon

Na nakalaan para satin

Walang tayo ang ngayon

Kahit ikaw ay kahawak kamay pa rin

Panandalian ang bahaghari na mayroon tayo

Kalayaan sa paghimlay ang nais natin matamo.

QUASWEX

“How do you love?”

I love like a tectonic plate crumbling against another,
I reach out to prove my presence until i break us both.
I love like lightning kissing the bottom of an ocean,
A rare moment of beauty that scars everything around me.
I love like that silent earthquake occuring in the middle of a solemn sea,
Visually unnoticeable until the waves engulf the world around you.
I love like being in the eye of the storm,
Calming you with soliloquies until you leave my essence.

My love is gruesome.
My love is haunting.
My love is a mere schism.
My love is cataclysm.

Shorts # 28: 00

“Tieren Taozi: People who truly love would never leave.

GN-007 Arios: No, people who truly love may leave. Any person can be the right person. Any person can be worth the fight. But it isn’t the lovers responsibility to prove that the people they love is worth fighting for, worth staying for. You prove to your self that you love them and you’d fight for them. It’s on their side if they’re really worth the pain.”

How existentially wrecked people talk about Mobile Suits.

Sining ng mga Multong Bumabagabag Sa’yo

“Ano nga ba ako sa’yo?
Tintang nagmarkang itim sa’yong malaking mundo?
Mga talatang ibang tao ang may akda?
Isang masalimuot na kwento na iba ang gumawa?
Pigurang nililok ng imaheng umukit sa’yong nakaraan?
Kasaysayang nakatala sa luma niyang talaarawan?
Pinturang nagkulay abo dahil sa paghimlay at panahon?
Guhit kamay na mukha na sinira ng pagkakataon?
Kapirasong sining na nilikha ng mga multong bumabagabag sa’yo?
Larawan ng taong kailanman ay hindi naging ako?”

– Alay sa mga taong namumuhay sa mga anino ng nakaraan ng iba –

LUSTER

As I lay hopeful next to a riddle
Reaching for transition through the depths of my soul
Believing that magic lives through your eyes
I falter, engulfed by the thought of us
Embracing the idea that I could live anew
Gleeful, I cherish the time that I’ am next to you
One more kiss before I long for you.

06/20/2018

Fuck Mar Rue

Through the lines
And rhymes
That keep you grounded
You falter,
Like broken boulders,
Like used up matter.
Through the long walls
And darkened mysteries,
You realized
The heart knows no boundaries.

Short talk #3 – Love, Compromise, Death

R.K.: Uplifting naman ang love, as long as its genuine and true.

Annie Boid: I beg to differ. That statement is pure bullshit. Love, in a way, is a form of identity suicide.

R.K.: ang nega naman. Pano mo nasabi?

Annie Boid: Simple lang. Love, when it is true and genuine, revolves around the concept of compromise. Compromise requires us to give a part of ourselves, to extinguish a part of who we are, a part of what we really, truly and fully want, a part of us, whether big or small, that makes us who we are. You kill a part of yourself for the people you love. That’s truest and most genuine form of love, a death within us. BOOM!!! GUGMA (LOVE) BARS, BITCH!!!

R.K.: *Silence*

– Paminsan-minsan kahit ako nabibigla sa mga pinagsasasabi ko. 😂